Ad Astra to ciekawy film. Interesujące science fiction z kilkoma dziurami fabularnymi. Chciałoby się rzecz, że było to niewyjaśnione zagadki, jednak ich ciężar narracyjny trudno pominąć. Mimo to uważam, że warto go obejrzeć. Paradoksalnie właśnie dla historii, ponieważ ma solidny fundament. Jednym z kluczy interpretacyjnych jest odczytanie samotnej podróży głównego bohatera przez Kosmosu, jako realizacji motywu z Jądra Ciemności JosephaConrada. Jest to w pełni uzasadnione. Jednak uważam, że Ad Astra warto potraktować trochę bardziej dosłownie.
Nie jest to opowieść o miłości, chociaż może się tak wydawać. Narracja jest bliższa historii, w której prym wiedzie desperacja, konieczność wykonania zadania i chęć odkrycia prawda. Tajemnice rozwiązywane są powoli, często w bezpośredni sposób. Elementy fantastyki naukowej zostały sprowadzone do roli scenografii, dekoracji budującej kontekst. Z Ad Astra niewiele dowiedziałem się o podboju kosmosu, o rozwoju technologicznym, o planowanych podróżach do odległych galaktyk. Te elementy pełnią rolę rekwizytów, ponieważ film opowiada o człowieku. O samotności, o walce z poczuciem porażki oraz o silnej, wręcz destrukcyjnej, potrzebie odkrywania nieznanego.
Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że relacja głównego bohatera i jego ojca może być odczytania w podobnym tonie, jak zderzenie Marlowe’a oraz Kurtza. W trakcie oglądania Ad Astra miałem wręcz wrażenie, że reżyser celowo w taki sposób ustawił relacje pomiędzy tymi bohaterami. Dla Jądra Ciemności ważne jest poszukiwanie granicy pomiędzy istnieniem Kurtza i Marlowe’a. Dociekanie co ich łączy, a co różni. Czy aby przypadkiem Kurtz nie uosabia pewnym cech Marlowe’a? I na odwrót? Odnoszę wrażenie, że przeniesienie tego toku rozumowania do Ad Astra jest w pełni uzasadnione. Główny bohater filmu, Roy Mcbride, podąża śladami swojego ojca. W dosłowny sposób. Spotyka się z buntem załogi, łamie procedury, samotnie podąża przez Kosmos. W jakim celu? Pragnie konfrontacji? A może nie chce podzielić losu ojca? Kluczowe dla odczytania Ad Astra są motywacje postaci. Roy Macbride w jasny sposób buduje granicę pomiędzy sobą, a ojcem, co widać w ostatnich scenach filmu, gdy tłumaczy sposób odczytania danych zabranych z wraku statku. Ten element odróżnia Ad Astra od Jądra Ciemności, gdzie różnice pomiędzy świadomościami bohaterów wcale nie są takie oczywiste.
Gorąco polecam Ad Astra. Jednak nie należy nastawiać się na film fantastycznonaukowy. Jak wspomniałem wcześniej, science fiction jest tylko przyczyną, kontekstem, formą, w którą została włożona opowieść o poszukiwaniu samego siebie. Na dodatek podróż Roy’a Mcbride’a opowiada także o ludziach, o człowieczeństwie. Po obejrzeniu Ad Astra warto zadać sobie pytanie o jego granice. Czy kończy się wraz z ostatnią planetów Układu Słonecznego, a może zaraz po opuszczeniu ziemskiej atmosfery? Kuszące jest stwierdzenie, że nośnikiem człowieczeństwa jest istotna ludzka, jednak Ad Astra wyraźnie pokazuje, jak naiwne i obarczone śmiertelnymi konsekwencjami jest takie postrzeganie tego problemu.