To będzie kolejny tekst na temat życia w czasach zarazy. Złożony z garści obserwacji, literackich stopklatek, które udało mi się złapać w ostatnich dniach. Podejrzewam, że jak wiele innych osób, aktualnie będę pracował z domu. W jednym z podcastów wspominałem, że mam problem z home office. Rozciągam pracę. Zamiast skończyć zaplanowane zadania w osiem godzin, siedzę nad nimi cały dzień. Nic to, będę musiał się dostosować. Teraz jest czas na spędzanie czasu w domu, co pewnie zrodzi wiele konfliktów.
Zauważyłem, że pandemia obnażyła wiele słabości naszej globalnej wioski. Jedyną z największych jest przyzwyczajenie się do nadmiaru. Dlatego puste półki tak szokowały, niektórzy pewnie widzieli je po raz pierwszy w życiu. Nie mam zamiaru krytykować tych, którzy zaczęli robić zapasy, pewnie wiedzeni ewolucyjnym instynktem przetrwania. Liczę na to, że to jedzenie nie wyląduje w śmietniku! Jeżeli tak się stanie, to nie było zabezpieczenie rodziny, ale karygodne marnotrawstwo, którego nie można wytłumaczyć stwierdzeniem, że wszystkiego jest za dużo. Pandemia pokazuje, że żyjemy w świecie złożonym z kruchej struktury dostaw. Dlatego przed koleją wizytą w sklepie warto zastanowić się nad tym, czego faktycznie się potrzebuje. Jakie zapasy należy mieć i nie brać więcej, nie ryzykować tego, że niezużyta górka wyląduje na śmietniku.
A jak się zmienią relacje międzyludzkie? Obawiam się, że wiele osób, ze względu na konieczność spędzania czasu razem, dopiero teraz się pozna. Jak często domownicy po prostu się mijają? Nie rozmawiają, nie wymieniają się uwagami i nie dzielą pragnieniami oraz lękami. Postnowoczesność zastąpiła te elementy silnym skupieniem na ekspresji swojego JA. Dała mnóstwo różnych narzędzi, od Instagrama, przez Pinteresta, na blogowaniu skończywszy. Tylko że ta ekspresja koncentruje się na pięknych obrazkach, na życiu złożonym wyłącznie z sukcesów, na rzeczywistości wyszlifowanej za pomocą setek kliknięć w Photoshopie. Nie ma w niej miejsca na przeżycie, na zastanowienie się nad światem, na spokojną refleksję. Jest scrollowanie, przeglądanie bajecznie kolorowych zdjęć z egzotycznych krajów. Gdzie jest brud, będący nieodłącznym elementem życia? Na dodatek zniknął też gnębiący wszystkich ciężar egzystencji. Jak ludzie mają być przygotowani na czas kryzysu, skoro nie chcą o nim nigdy rozmawiać?
Liczę też na to, że niektórzy przypomną sobie, że należą do większej grupy, że wokół nas też są ludzie. Indywidualizm podsycany przez Internet oraz cementowany możliwością wyrażenia własnego zdania, sprawia, że chorujemy na widzenie tunelowe. Widzimy siebie, nikogo więcej. Stąd biorą się osoby, które niespecjalnie przejmują się koniecznością siedzenia na dupie. Nie przejmują się. Zaraza im niestraszna! Nie widzieli jej nigdy na Instagramie, a skoro kryzys lub odpowiedzialność nie mają tam kont, to najwyraźniej nie istnieją.
Witajcie w czasach zarazy! Dbajcie o swoich bliskich! Siedźcie na dupach! Nie dajcie się zwieść trollom i fałszywym wiadomościom! Bądźcie zdrowi!