Będzie trochę nostalgicznie. Tak się złożyło, że przygotowuję recenzję Wastelands 3. Pewnie zostanie opublikowana w przyszłym tygodniu na łamach DailyWeb. Dlatego zainteresowanych odsyłam tam. Natomiast ten tekst będzie poświęcony elementom nostalgicznym, które dopadły mnie w trakcie ogrywania Wastelands 3. Wszystko zaczęło się od ciągle kotłujących się w głowie skojarzeń ze starymi Falloutami. Przez „stare” rozumiem pierwszą i drugą część, a także spinoff Fallout: Tactics. Mam je na GOGu. Od lat ich nie uruchomiłem, dlatego zacząłem się zastanawiać, czy dzisiaj porwałyby mnie tak samo.
Fallouty to część mojej osobistej podróży po świecie gier RPG. Nie tylko tych papierowych. Na dodatek uczyłem się tam angielskiego. Jest to jedna z produkcji, w których przejściu pomógł mi słownik. Leżał obok komputera i ciągle do niego sięgałem. Osobom zdzwionym, dlaczego po prostu nie użyłem Internetu, odpowiadam, że to było w czasach, gdy powietrze nie było wysoko nasycone WiFi. Takie były czasy. Nie ukrywam, że wciągnął mnie postapokaliptyczny klimat pustkowi. Na długie miesiące. Potem przyszedł czas Baldur’s Gate, Icewind Dale oraz Planescpace: Torment. Do żadnych z tych tytułów nie wróciłem i raczej nie planuję powrotu. Boję się rozczarowania. Tego, że inaczej zapamiętałem te gry. A jednak doceniam, gdy do tych doświadczeń nawiązują nowe tytuły. Tak jest z Wasteland 3. Dla miłośnika starych komputerowych RPGów to jest podróż do krainy młodzieńczych wspomnień.
Mam pełną świadomość tego, że takie rozgrywanie nostalgii jest niebezpieczne. Współcześni gracze oczekują trochę innej rozgrywki, od tej, która fascynowała mnie kilkanaście lat temu. Potrzebna jest inna grafika, sposób zarządzania drużyną, a nawet ekwipunkiem. Wyobrażacie sobie powrót do przewijania przedmiotów? Taki jaki był, na przykład, w Fallout 2? Wtedy wydawało mi się to względnie dobre, dzisiaj patrzę na takie zrzuty i czuję grozę. Żadnego filtrowania gratów, wszystko w jednym worku. Na dodatek skąd mam wiedzieć czego mogę użyć, a czego nie? Czasem, gdy mam zły humor, to mówię, że nowoczesne gry tłumaczą wszystko, myślą za gracza. A jak mi przechodzi, to stwierdzam, że współcześni twórcy po prostu nauczyli się odsiewać elementy, które budowały frustrację. Skupiają uwagę odbiorców na innych, często ważniejszych, elementach.
Konfrontacja z Wastelands 3 zmusiła mnie do zastanowienia się nad zmianą optyki. Szczególnie porównywania danych produkcji do tych, które osiągnęły status kultowy. Na ile rzetelne są moje wspomnienia? Z doświadczenia i studiów wiem, że niewiele. Jako krytyk każdą produkcję staram się oceniać w jakimś kontekście i wiem, że czasem sam wpadałem w pułapkę nostalgii. Uwielbienia doświadczeń z przeszłości, które rzadko ma cokolwiek wspólnego z aktualnie opisywanym tytułem. W trakcie weryfikacji udaje mi się usunąć większość takich wrzut, ale mam świadomość tego, że nie wszystkie. Jako krytyk i analityk muszę trochę inaczej spojrzeć na kwestię nostalgii i nowych produkcji inspirowanych kultowymi tytułami.