Odmienność twórczości Stefana Grabińskiego polega na jego orginalności. Żadne z jego dzieło nie powstało w wyniku naśladownictwa, nie odowoływały się one do innych, wcześniejszych utworów w polskiej literaturze populanej. Współcześnie powiedzielibyśmy, że autor znalazł własną niszę, którą sprawnie zapełnił. Jedynym wzorem dla Stefana Grabińskiego był Edgar Allan Poe, którego postrzegał jako ideał niedoścignionej doskonałości, darzony bez zastrzeżeń trwałym i niezmiennym podziwem. [A. Hutnikiewicz, Stefan Grabiński, czyli jak się pisze „dreszczowce” w: Prozaicy dwudziestolecia międzywojennego, Warszawa 1972, str. 233]. W prozie Stefana Grabińskiego nie przez przypadek pojawiają się przenikanie światów, fantastyczne wypadki, które objawiają się wyłącznie wybranym, i mroczna atmosfera opowiadań.
//Fragment artykułu opublikowanego w 73 numerze kwartalnika FrondaLUX.
You must be logged in to post a comment.